Wat is discriminatie?
Discriminatie verwijst naar het uitsluiten, afwijzen, anders behandelen van mensen op basis van bepaalde kenmerken, zoals afkomst (huidskleur), geslacht, leeftijd, religie of seksuele geaardheid. Voorbeelden van discriminatie zijn onder andere het weigeren van toegang tot diensten, het maken van denigrerende opmerkingen, of het achterstellen van individuen op de arbeidsmarkt vanwege hun achtergrond. Het is belangrijk om discriminatie te herkennen en aan te pakken om een gelijkwaardige samenleving te bevorderen.
Hoe meld je discriminatie?
Als je discriminatie ervaart, kun je gebruikmaken van ons contactformulier om een melding te doen. Na ontvangst van de melding nemen we contact met je op en geven we informatie over verdere stappen. Ons team van experts behandelt elke melding serieus. We bespreken bemiddelingsopties en kunnen zelfs therapie aanbieden om de impact van de ervaring te minimaliseren. We bespreken de melding en onderzoeken wat nodig is om de impact van discriminatie voor betrokkene te verminderen. Ook kunnen wij desgewenst met de veroorzaker in gesprek gaan om te wijzen op de impact van discriminatie.
Achtergrond en beschermd belang
“Iedere burger moet zich een volwaardig burger weten en voelen en gevrijwaard blijven van discriminatoire uitlatingen en handelingen. Wanneer iemand als niet gelijkwaardig wordt behandeld, betekent dat niet alleen een inbreuk op diens rechten, maar op de rechten van alle burgers. Discriminatie staat de aanspraak op gelijkheid/gelijke behandeling en daarmee het onbelemmerd maatschappelijk functioneren van burgers in de weg, en maakt het afhankelijk van de groep waartoe men toevallig behoort. Daarnaast zorgen discriminerende uitingen voor een gevoel van onveiligheid in de samenleving. Stelselmatige discriminatoire uitingen en uitingen die aanzetten tot discriminatie, haat of geweld, kunnen leiden tot verstoring van de openbare orde, tot gewelddadigheden en vergaande conflicten. Discriminatie raakt zo niet alleen individuele personen, maar ontwricht de gehele maatschappij” (artikel 1.1. Aanwijzing Discriminatie).
Discriminatie versus vrijheid van meningsuiting & vervolging
Discriminatie, waaronder belediging van groepen mensen, wordt vaak gebagatelliseerd door een beroep te doen op vrijheid van meningsuiting. Er kan vervolging plaatsvinden wanneer uitingen van discriminatie als strafbaar gezien kunnen worden, ook na weging met de vrijheid van meningsuiting, de godsdienstvrijheid en de vrijheid van artistieke expressie. Of discriminatie strafbaar is, hangt er niet van af of degene die beledigd is zich al dan niet beledigd voelt. Het is voor strafbaarheid voldoende dat iemands eer of goede naam opzettelijk wordt aangerand. Voor strafbaarheid maakt het bovendien niet uit of de opzettelijke aanranding van iemands eer of goede naam daadwerkelijk succes had. Toch kan alleen vervolgd worden wanneer iemand zich ook daadwerkelijk beledigd voelt en om vervolging verzoekt.
De nationale wetgever stelt kaders waarmee discriminatie en strafbaarstellingen worden geduid.
Artikel 1 Grondwet:
“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap, seksuele gerichtheid of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.”
De “Aanwijzing Discriminatie” (AD) heeft onder andere als uitgangspunt:
Dat iedere burger zich een volwaardig burger moet weten en voelen, en gevrijwaard moet blijven van discriminatoire uitlatingen en handelingen;
Bescherming van de openbare orde, bescherming van onbelemmerd maatschappelijk functioneren van groepen en bescherming van individuele personen.
Ook stelt De Aanwijzing kaders en regels voor de strafrechtelijke aanpak van discriminatie als omschreven in de strafrechtelijke discriminatiebepalingen (artikel 137c tot en met 137g en artikel 429quater van het Wetboek van Strafrecht) en commune delicten met een discriminatieaspect (artikel 1.2. AD).
